Πέφτει κάτω, τρέχεις κατευθείαν να το σηκώσεις. Λύθηκαν τα κορδόνια του, πας να του τα δέσεις. Του έπεσε το παιχνίδι, σπεύδεις να το μαζέψεις. Το να είσαι από πάνω συνέχεια λειτουργώντας πριν από αυτό- γι’ αυτό, δε σε κάνει απαραίτητα καλύτερη μητέρα. Μπορεί να μετατραπεί σε καταναγκασμό που θα μάθει στο παιδί να μην στηρίζεται στον εαυτό του και να μην μπορεί να σταθεί στα πόδια του χωρίς τη βοήθειά σου.

Προσπάθησε να χτίσεις από νωρίς την ανεξαρτησία που του χρειάζεται.

Πρέπει να ξεκινήσεις με τις βασικές του ανάγκες. Δε χρειάζεται να του πεις εσύ πότε νυστάζει, θα το καταλάβει μόνο του. Μπορεί να θες να πάει για ύπνο νωρίτερα, όμως είναι καλό να το βάλεις σε μια διαδικασία να αφουγκράζεται τις ανάγκες του και να μπορεί να τις εκφράζει. Αν είσαι ικανοποιημένη με την ποσότητα φαγητού που κατανάλωσε δε χρειάζεται να επιμένεις για παραπάνω. Αν πεινάει μπορεί να το πει και μόνο του, όπως και αν κρυώνει. Το να το κυνηγάς με μια ζακέτα στο πάρκο μόνο άγχος προκαλεί.

Επίσης, άφησέ το να πλύνει μόνο του τα δοντάκια του και απλά επίβλεψέ το ή βάλε το να διαλέξει μόνο του τα ρούχα του για την επόμενη ημέρα. Μην σε πιάνει πανικός αν μείνει λίγο μόνο του στο σαλόνι- από μια ηλικία και μετά μιλάμε βέβαια- και μάθε του να λέει ό τι χρειάζεται και ό τι νιώθει.

Και τώρα που είπαμε νιώθει, υπάρχει και το συναισθηματικό κομμάτι. Ας πούμε ότι τα καταφέρνεις με το να του ζητήσεις να σηκωθεί μόνο του όταν σκοντάφτει, έχεις όμως να κάνεις και με αισθήματα. Το ότι το μάλωσε ο πατέρας του και εσύ έτρεξες αμέσως να σκουπίσεις τα δάκρυά του δεν κάνει μόνο κακό ως προς τη διαφορά σας στην παιδαγωγική μέθοδο, αλλά διδάσκει στο παιδί να “νταντεύεται” κάθε φορά που κάτι δεν γίνεται με τον τρόπο που θέλει.

Άφησέ το να ξεπερνάει μόνο του τις μικρές άβολες και αναγκαίες καταστάσεις και θα δεις πως θα χτίσει έτσι ένα δυναμικό και ανεξάρτητο χαρακτήρα.

Φωτογραφία: Shutterstock.com